Délice de Bourgogne

Of beter gezegd… Délice de Cadzand. Na een jaar of vier zijn we terug in Cadzand. En, zoals verwacht, is het veel drukker geworden. Niet alleen dat het weer warmer is en dat nu de herfstvakantie wordt gevierd, maar ook omdat het aantal accommodaties fors is toegenomen; meer hotels en meer vakantiehuizen (sommige écht lelijk geworden!!!)

Maar goed, we zij weer in Cadzand en dat is lekker. In onze “wijk” is het nog steeds rustig en burgerlijk. Ik ga iedere ochtend vroeg, bijna in het donker, op het strand wandelen en meteen daarna ga ik naar de bakker. Die heeft lekkere broodjes en kleine eclairtjes. Daarna wordt het rustig ontbijten en, liggend, zoveel mogelijk lezen. Het studeren en een beetje bewegen is ook deel van de dag.

Op een ochtend, ben ik gaan fietsen richting Brugge, een stad die ik sinds een jaar of vijftien niet meer heb bezocht. Ik heb niet zo veel Vlaamse schrijvers gelezen, maar de weg naartoe kwam "uit een boek": mist, zon, polder, koeien, aarde, herfstige aardige geuren, water, rust, verpaupering, alles volgens een klassieke Vlaams roman. West-Vlaanderen. De chocola en de friet waren vanzelfsprekend in Brugge.

Naast chocola en friet heeft Brugge ook mooie kaaswinkels: trappistenkaas of schapenkaas horen erbij. Cadzand biedt ook delicatessenwinkels met lekker brood, kaas, worst, bier en wijn. Daar hebben we zeker gebruik van gemaakt. ’s Middags warm eten om ’s avonds te genieten van een licht "lekkers" is een goed idee van mijn lief.

Definitie van een goede vakantie

Wat mooi aan een vakantie is, is dat eigenlijk tijd hebt voor alles wat je maar wil. In de eerste week is het een beetje onrustig omdat je nog niet goed weet wat je wil doen. Langzamerhand krijg je alles op een rij en begint het echt leuk te worden.

Enkele dagen heb je activiteiten die een hele dag in beslag nemen, bij voorbeeld een lange tocht. Maar die zijn de uitzonderingen. Meestal verdeel ik mijn dag in drie delen: een dagdeel werken (lezen, schrijven, etc.), een dagdeel actief (een stukje wandelen of fietsen) en een dagdeel lezen (literatuur bedoel ik). Met deze verdeling kon ik mooie hele kleine of toch lange tochten maken (Clervaux, fietstochten, Klein Zwitzerland/Mullerthal, Troisvierges), kon ik studeren voor de nieuwe vakken en wetenschappelijke artikelen lezen en kon ik literatuur lezen (H.M. van den Brink, Maarten ’t Hart, De hand van Van Gaal).

 
Dergelijke “actieve” vakanties vind ik altijd een groot succes, ik kan de ontspanning heel goed combineren met de inspanning.

Zondagochtend "met de mannen"

Als het zondagochtend is, moet het gesport worden “met de mannen”, toch? Waar dan ook je er bent. Dit keer in Luxemburg dus.

Zo was het op zondag 5 augustus: “Randonnée Cyclotouriste Edy Schütz” in Wiltz. Mevrouw heeft enkele dagen daarvoor een folder voor de deur gezet, kennend mijn liefde voor fietstochten. Ik kende die folder, maar ik vond het niet echt wat. Omdat zij dat heeft gedaan, heb ik nog een keer naar gekeken. En dit keer vond ik het wel wat.

Er waren van die hele warme dagen van deze zomer, dus ik ging heel vroeg op pad, ik had geen zin om midden op dag met 35 graden te gaan fietsen. Rond 8 uur was ik al bij het Centre Sportief, heb ik de inschrijving betaald en weg gegaan in de 70 km lang Basis Tour, met een hoogteverschil van 810 m. Ik kon een grote tour maken tot 200 km, maar dat leek me overdreven met mijn toerfiets. Eerst omhoog, daarna sterk omlaag en nog een keer sterk omhoog, het laatste stuk min of meer plat. Maar wat de Ardennen het moeilijk maken is dat wisselen omhoog en omlaag, schakelen tussen inspanning en ontspanning. De twee revitaliseringspunten hadden veel lekkers, onder anderen tarteletten met rijst; lekker!!

Na een tocht met een gemiddelde van 18 km/uur, ben ik teruggekomen in Wiltz. Twee biertjes (een zonder en een met alcohol) deden wat goed na een dergelijke inspanning, maar de weg omhoog naar huis was niet vanzelfsprekend. Twee uurtje heb ik daarna lekker geslapen in de middag.

“Met de mannen”, dus.

 
PS. Wie was Edy Schütz? Een grote Luxemburgs wielrenner.

Fietsen langs de Noordzee kust

Het was een heel goed idee, een weekend samen fietsen. We hadden geen tijd om deze zomer lang te fietsen, maar een dag kon het wel. Vroeg in de ochtend staan in de trein en vanuit Den Helder terug via LF1 naar Scheveningen, 140 km. LF1 gaat wel verder, tot Sluis in Zeeuws-Vlaanderen.

De route gaat niet alleen via de kust, zodat je op ieder moment de zee ziet, maar gaat heel veel via de duinen. Ik realiseer me dat ik best veel badplaatsen al heb gezien in de loop der jaren, maar heb ik nu nog nieuwe plekken ontdekt. Zeker rond Petten vond ik de omgeving mooi: een beetje ruig, een beetje anders. Wat me verbaasde is dat heel veel mensen, midden op de dag en onder volle zon, of op de fiets of naar de strand gaan; een beetje ongezond, vind ik.

Wat tussen de duinen te zien is: schapen, koeien, paarden, hazen, reeën, vossen; prachtig!!

Na al deze inspanningen is een biertje nog lekkerder als je terug thuis bent. Volgende keer een dagje Scheveningen - Vlissingen (120 km)?  

Warm, heeel warm

"Oh, heb jij een camping geopend in je tuin?". Dat vroeg een goede vriend als ik hem een foto laat zien met mijn tentje. Dat was snel besloten toen ik heb gemerkt dat boven niet meer te slapen viel. Buiten was zo lekker koel.

En nog interessant, je leeft met je omgeving; 's avonds gaan slapen als het donker wordt en 's ochtend wakker worden als het licht wordt. Jammer dat niet alleen de vogels geluid maken, maar ook de auto's.

Eén groot nadeel: plassen 's nachts is niet zo handig, ik moet wandelen naar binnen.

21th century skills

Na dit film op NOS te zien NOS - Netflix én de resultaten van onze tentamens, werd ik meer overtuigd over waar onze “concurrentie” zit. Terwijl de grote jongens (Facebook, WhatsApp, Google, Netflix, etc.) het consumeren zeer eenvoudig maken, willen we dat onze studenten tijd besteden aan moeilijke vakken die je buiten je eigen comfortzone zetten. 

Uit Strategische Agenda Hoger Onderwijs en Onderzoek 2015-2025: “Studeren in het hoger onderwijs is immers meer dan tentamens halen, een stage lopen en een scriptie schrijven. Meer dan learning to the test. Hoger onderwijs gaat niet alleen over wat studenten willen leren, maar ook over wat de hogeschool of universiteit vindt dat studenten zouden moeten wíllen leren. Over uit je comfort zone gehaald worden en uitgedaagd worden om voorbij de grenzen te kijken van je individuele ‘timeline’.” Ik wens ons heel veel succes… 

Ik heb een beetje mijn tijd gebruikt om te zoeken naar hoe de (wetenschappelijke) wereld hierover denkt. Zo kwam ik op een artikel van RUG dat onder anderen over Self-regulated Study Behaviour of Self-Regulated Learning SRL spreekt en haar invloed op de cijfers van de eerste jaar studenten:  

"Self-regulated study behaviour Motivation is an important but insufficient condition to perform well in university. As Robbins et al. concluded, it is important to include study skills, along with psychosocial variables, in models predicting achievement. Selfregulation is a specifically important skill in the university environment, where students must regulate their own study behaviour. 

Another important finding was that self-regulated study behaviour exerted the largest influence on academic adjustment of all measured variables. This means that in order to experience a smooth transition, it is very important that students are capable of regulating their study behaviour and less important that they are intrinsically motivated and satisfied with the degree programme. The high degree of self-regulation that university demands is one of the largest differences with secondary school; therefore, students who are good self-regulators will adjust more easily." 

Ik heb ideeën over hoe een dergelijke studie voor ons toegepast zou kunnen worden, maar de boodschap is mij duidelijk: er is een grote gat tussen de middelbare school en hogeschool en dat gat kan alleen overbrugd worden door te trainen, op VO én op HO.

Referenties:

First-year university students’ academic success: the importance of academic adjustment, Van Rooij et al., Eur J Psychol Educ.

First-Year College Students’ Time Use: Relations With Self-Regulation and GPA, Thibodeaux et al., Journal of Advanced Academics 2017, Vol. 28(1) 5 –27.

Thuis

We willen een huis kopen. Of beter gezegd, een “ thuis”. Maar dat is juist moeilijk, een thuis kopen.

Omdat we er een hebben. Hier, nu. Waarom moeten we weg?

Ja, dit huis is niet het beste. Een beetje lelijk, een beetje gedateerd. We weten niet eens of dat te koop zou staan, maar toch.

 
Maar wat we hebben is een thuis. Nu. Als ik naar buiten ga, begroet ik mensen. De hond kent de planten en plast erover heen. Hij kent alle honden. Hij kent de buren. Hij vindt de buren leuk. Ik ook. Ik heb leuke gesprekken, oppervlakkig of juist diep, hoe cares? Ik vind het heel fijn om hier te zijn, ik voel me thuis. Waarom moet ik weg? Ik kan een moestuin hebben als ik wil, ik heb al mooie bloemetjes, ik zou nog een perenboom willen. Maar ik heb vooral rust en harmonie. Met de omgeving en met mijn geliefden. Ik heb al een “thuis”!!!

Sukkelen in de schaduw

Zondagmiddag, in de schaduw, op een plaid of stoel, sukkelen terwijl de radio aan staat met live sport. Dat is voor mij jeugdsentiment.

Toen ik kind was, kon ik niet begrijpen waarom op de zomerse zondagmiddagen de volwassenen rustig wilden doen. Ik had voldoende energie om nog een potje voetbal te spelen of misschien te gaan zwemen in de rivier. Maar nee, ze wilden niet meedoen. Ze wilden rusten en eventueel radio aan, op die tijd alleen voetbal op zondagmiddag. Voor de rest, helemaal niets.

Nu begrijp ik hoe heerlijk het is om in de schaduw te gaan liggen en, met radio aan op een sportieve live transmissie, te sukkelen. Na een uurtje of zo wordt je wakker, de temperatuur is iets aangenamer, dus je kan aan een koud biertje zitten of misschien al beginnen met diner. De mest belangrijke is het gevoel dat je uitgerust bent. Heerlijk!!!

Een diploma erbij

Hamsteren!!!

Meestal is dit wat mijn studenten doen, namelijk afstuderen en (terecht) trots poseren met hun diploma. Nu doe ik dezelfde, trots zijn met mijn nieuwste diploma, van de Lerarenopleiding van TU/e dit keer; en de bijbehorende MSc-titel. Voor de "leven-lang-leren" tussen ons, een suggestie: "Volg de Lerarenopleiding van de TU/e als je voor top kwaliteit gaat!"

Een goede vriendin van mij zegt dat het tijd is voor een nieuwe opleiding; ze heeft gesuggereerd dat ik volgende keer eerst moet gaan zoeken naar de titel, anders wordt het te veel van dezelfde. Het wordt vervolgd...

Midnight killer - Al doilea "formator"

Je moet het zo zien: jaren '90, de eerste verkiezingen die de oppositie had gewonnen, weg met oude communisten (dachten we toen), de eerste commerciële radio stations, democratie, vrijheid. Student. Op zoek naar kennis en naar de grenzen.

Ik was beland in een groep vrienden die mij heeft gestimuleerd om nog verder te zoeken naar kennis (breed en diep tegelijkertijd), betekenis, kwaliteit, kritiek. Dat was een periode van zoeken, zoeken, zoeken. In die context waren twee mannen die mijn leven hebben beïnvloedt: Gheorghe en Exarhu. In een andere volgorde.

Gheorghe is gisteren overleden.

Via een hele goede vriend en studiegenot ben ik al in mijn eerste jaar in contact gekomen met Radio ProFm. ProFm was toen een groep mensen die je leerde zoeken naar alles wat met kwaliteit te maken had. Ik had de meeste aanrakingspunten met Gheorghe en met Exarhu. De ene zondagnacht tussen 23 en 2 (Midnight killer), de andere iedere ochtend vanaf 6.30 (Exarhu de dimineata) of 's avonds "Rondul de noapte".

Midnight killer begon altijd met Billy Idol - "Adam in Chains". Daarna twee uur achter elkaar praten, praten, praten. Wat die man heeft mij geleerd is om altijd scherp te blijven. Zijn formuleringen waren altijd zo scherp, echt ongelofelijk, hij wilde niet leveren aan kwaliteit. We waren samen aan het luisteren zonder maar te durven iets aan elkaar te vertellen, omdat we bang waren om maar iets te missen. Als we toevallig op zondagnacht niet voor de radio konden staan, dan was die uitzending opgenomen en daarna naar geluisterd en becommentarieerd. Enkele jaren lang. Daarom is Gheorghe één van mijn "formator" geweest. Ik ben hem dankbaar.

Lente

De temperatuur is in slechts twee dagen van -10 naar +10 gestegen. Heel bruusk. Maar nu, met deze warme temperaturen (vandaag +17), voel je en zie je dat het lente is geworden. Je ziet bloemen en bloesem die uitbarsten, je ziet het gras groener worden. Maar wat een echt signaal is van de lente zijn de geluiden die de vogels maken: ongelofelijk hard en echt overal. He is fantastisch om morgen vroeg in stilte te wandelen en naar de vogels te luisteren.

Deze lente brengt me ook op andere gedachten; het is tijd voor "Versimpel, versimpel, versimpel..." Volgende keer waarschijnlijk meer hierover. 

Een stevige basis

Nu dat ik wekelijks voor een klas met HBO-studenten sta, wordt ik weer geconfronteerd met hun gebrek aan een goede basiskennis.

Met andere woorden, mijn studenten, de toekomstige ingenieurs, zijn niet in staat om bij voorbeeld eenvoudige wiskundige berekeningen te maken. Je schaam je dood als je een dergelijke berekening twee keer moet uitleggen, terwijl je ziet dat het nog steeds niet goed begrepen is. En dan realiseer je je dat die jongens voor altijd nieuwe kennis zullen bouwen op losse zand. Ze gaan straks afstuderen, ze krijgen een diploma en ze maken onze bruggen en gebouwen in de toekomst. Maar alles wat ze verder leren wankelt sterk.

Waar zit de oorzaak? Een is massaonderwijs, dat veel meer jongeren verder gaan studeren. En dat is alleen maar goed. Je leest dat veel meer jongeren naar de universiteit gaan, het aantal hbo-ers blijft gelijk, maar met minder vwo-ers, en het aantal mbo-ers daalt. Dus, per totaal, de jongeren met dezelfde kennis zoals in het verleden, alleen maar hoger gaan studeren. De oorzaak is dat de hbo-instellingen minder kwaliteit bidden, minder onderscheiding in kwaliteit dus, waardoor voor een goede jongere alleen één weg is, namelijk naar de universiteit.

De onderwijsinstellingen worden nu afgerekend op aantal afstudeerders en op snelheid, dus binnenkamers wordt sterk gestuurd op cijfers en niet op kwaliteit, wat voor waarde een cijfer heeft. Het probleem is dat de jongens dat onbewust voelen en ze geen stimuli hebben om hard te werken om een niveau te halen, alles kan makkelijk. De studiebelastinguren stellen niets voor. De kwaliteit gaat omlaag, de studenten komen en gaan verder zonder een stevige basis.

Meester

Ooit is tegen mij verteld dat je, als je iets heel groots wilt bereiken, een hele goede mentor moet hebben. Ik heb nagedacht, maar ik kon geen antwoord geven, ik wist het gewoon niet.

Dezelfde vraag heb ik enkele weken later aan een goede vriend gesteld, ter discussie. Een uur en enkele biertjes later waren we nog niet uit. Ons punt was: oké, ik kan goede mentor naast mij nodig. Mijn voorbeeld was van mijn begeleiders tijdens de Lerarenopleiding. De ene begeleider wist mij vertrouwen te geven en de juiste vragen te stellen zodat ik overal straalde, als student en als docent; het resultaat was een 9. De andere begeleider wist mij te ondersteunen, maar de uitstraling was er nooit geworden; het resultaat was goed, een 8, maar geen 9. Wat maakte het verschil? Hoe kon ik bij de ene uitstralen en bij de andere niet? Nog steeds geen antwoord.

Het uiteindelijke resultaat, na heel hard werken, is een 8,5; heel goed, maar niet goed genoeg voor een cum laude. Kans gemist om te excelleren, of toch zonder een hele goede mentor geen groots bereik?

Vliegtuigen voor banen

Enkele weken geleden stond in de krant een bericht dat ook mensen zijn die tevreden zijn met de komst van meer vliegverkeer vanuit Maastricht. De reden? Meer banen. Anderen zijn niet tevreden wegen de toerisme. Als iemand die dichtbij Schiphol heeft gewoond, weet ik wat de geluiden van de vliegtuigen betekenen en hoe ze in een zeer korte tijd een hele regio kunnen verpesten.

Maar goed, je kan de anderen blijkbaar met stilte en schone lucht niet overtuigen. Wat ik helemaal niet begrijp is waarom een vliegveld in Maastricht überhaupt moet zijn. Als ik op een kaart kijk, dan zie ik de volgende vliegvelden binnen een straal van ongeveer 100 km: Eindhoven, Köln-Bonn, Liège, Charleroi. Alle richtingen, wat je maar wil, binnen één uur bereikbaar. Wat kan ik van maken?

In plaats van te investeren in banen die je onderscheiden van de concurrentie, zet je een vliegveld neer die een hele regio verpest. Om niet te spreken over de vervuiling, zoals NRC meldt: "Als een Boeing 747 opstijgt, komt evenveel fijnstof vrij als van een miljoen vrachtwagens". Prachtig land!!   

Buiten onderwijs? Liefst niet.

We hebben een nieuwe regering met D66 als een onderwijs partij, maar enkele maanden geleden heb ik voor het eerst gedacht om het onderwijs te verlaten.

Bij Z. was ik voor het eerst zonder pardon genaaid: je werkt je kapot, zonder avonden of weekends, en je wordt zomaar - met leugens - op straat gezet. Twee jaar later hoor ik via-via over burn-outs en mensen die, net zoals ik, op straat werden gezet. Iedereen moet flexibel zijn, alleen de mensen die een (financiële) puinhoop van hebben gemaakt zitten op hetzelfde plek. Vast, natuurlijk.

Daarna T. De directeur geeft me geen contract, ik moet het onder mijn stage doen, ondanks ik twee klassen volledig draai. Volgens haar is het niet in mijn voordeel. Alleen op aandringen van anderen denkt ze eventueel mijn reiskosten te vergoeden. Later wordt het een stagevergoeding.

Als laatste, F. Met de directe leidinggevende en collega’s klikt het, ik voel me welkom en ik kan zijn van toegevoegde waarde voor de opleiding. Maar het komt ook een arbeidsvoorwaardengesprek. Over salaris hebben we niet zo veel te praten, vind ik minder interessant. Daarna komt het contractvorm aan de orde. In de advertentie staat “Tijdelijk met uitzicht op vast”, maar de manager bedrijfsvoering zegt: “Nee, hier wordt het eigenlijk tijdelijk bedoeld”. Echt! Liegen! In your face! Deze persoon zie ik nooit meer, maar ze bepaalt eigenlijk de samenwerking tussen onderwijsprofessionals, de teamleider heeft op deze school blijkbaar niets te zeggen. Het lijkt alsof ik hier met een bedrijf te maken heb (ze hebben een manager bedrijfsvoering) en niet met een onderwijsinstelling (de teamleider heeft niets te zeggen). Hier maakt men gebruik van een machtpositie en, tegelijkertijd, klagen ze dat ze niet voeldoende docenten kunnen vinden. Tja, in mijn situatie, ben ik bijna verplicht om deze manier van werken te accepteren. Wat ze zich niet realiseren is dat mijn enthousiasme al voordat ik ben begonnen een beetje op is. Wetend dat ik over een jaar zomaar op straat gezet kan worden, ga ik twee keer nadenken voordat ik meer doe dan wat van mij minimaal verwacht wordt; ik besteed een deel van mijn tijd en energie om naar een andere baan te zoeken, wat ik doe doe ik eigenlijk om mijn baan te behouden. 

Belachelijk eigenlijk, maar niet meer dan normaal indien je je als professional opgelicht voelt.

Ik zou het heel heel jammer vinden, maar afhankelijk van mijn ervaringen het komende jaar, overweeg ik om buiten het onderwijs te stappen. Ik doe best goed met mijn opleiding, maar als ik me continu opgelicht voel, vraag ik me af waarom ik dat zou blijven doen. Inmiddels ben ik 40+ en ik heb ook behoefte aan stabiliteit en een “thuis”-gevoel.