Asfalt overal... niet voor mij

Enkele weken geleden moest ik met auto voor een conferentie naar Noordwijkerhout in provincie Zuid-Holland. Vanzelfsprekend kom je vanuit Zuid-Limburg door het hele land heen. Ik heb al lang de idee dat Nederland veel te druk is en ik klaag soms over het gebrek aan ruimte in Zuid-Limburg, maar, na een tijd niet meer geweest te zijn in de Randstad, ben ik volledig van overtuigd dat ik terug niet meer zou willen. Als je in de auto zit, zie je overal alleen maar asfalt. Op een moment was het zo treurig, dat ik me afvroeg hoe is het mogelijk om te willen leven in een dergelijke omgeving. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat, als dit jouw dagelijkse omgeving is, je niet meer weet hoe het anders kan en wat je eigenlijk mist. Echt onvoorstelbaar! In die drukte wil ik niet meer terug!!!

Dezelfde man... verschillende etiketten

Het verschil voelde ik meteen: dezelfde persoon, dezelfde deskundigheid en toch anders, afhankelijk van de omgeving. Op school was men inhoudelijk niet zo sterk, te veel fouten, waardoor de discussies vaak over de inhoud en de misconcepties gingen. Dan merk je dat je toch boven de anderen zit, ondanks hun lange ervaring. Dat voelt af en toe vreemd, omdat je tegen een bepaalde schoolcultuur komt te staan én je wil je jezelf niet boven de anderen zetten.

Dan ga je naar een andere school, een ingenieursopleiding, waar men inhoudelijk sterk is. Alleen gebeurt hier iets anders: didactisch is men hier zwak. In de discussies kom je snel achter dat men ook minder geïnteresseerd is in didactiek. Ze praten over “kennisoverdracht” alsof je een cd op een tafel zet en zegt tegen iemand “Dit is hem. Ik heb je alles verteld. Succes!” Het denken over het leren en de studenten in plaats van kennis op de eerste plaats zetten is niet vanzelfsprekend.

Allebei situaties zijn confronterend omdat de twee werelden, inhoud en didactiek, veer uit elkaar zijn. Natuurlijk zijn er overal accenten of interesses, maar als de verschillen groot zijn, moet men eerst bewust worden van deze verschillen een daarna ze aanpakken.

Luxemburg

We hebben gezegd om toch dichterbij het huis te gaan met vakantie en, tegelijkertijd, nieuwe plekken te gaan ontdekken. Daardoor hebben we voor de herfstvakantie voor Luxemburg gekozen.

Luxemburg kende ik van de fietsvakanties en het leek me leuk om een keer van dichterbij te gaan kijken. Daarom hebben we gekozen voor een dorp dichtbij Wiltz. Eerst voor een week.

We hebben geluk gehad om een week lang van volle zon te mogen genieten. Lekker buiten liggen en lange fietstochten maken.

Luxemburg is toch bijzonder: een rijk land, mooie landschappen en goede toeristische faciliteiten, maar toch heel leeg qua aantal toeristen. Inderdaad is Luxemburg niet spectaculair, dat verwacht ik van andere strekken, maar toch. Je kan goed fietsen, mooi wandelen in een rustige omgeving én goed eten. Voor mij waren enkele fietspaden heel goed geregeld, maar die dorpen zijn niet zo aantrekkelijk zoals de Belgische dorpen bij voorbeeld; ze hebben niet die charme van een beetje arm, ze zijn een beetje te strak voor dorpen.

Een fietstocht rond Lac de la Haute-Sûre was voor mij heel spectaculair, ook omdat rond die tijd een belangrijke weg afgesloten was, alleen fietsers mochten langs. Denk erover na: een weg rond een grote meer, alleen voor jou. Heerlijk!

Luxemburg? Ik weet het nog niet. We gaan zeker nog een keer, ik ben nog steeds nieuwsgierig naar andere dorpen en fietspaden, maar of het een liefde voor een lange termijn wordt, dat durf ik nog niet te zeggen.   

Groene gemeente, toch?

Geachte mevrouw/heer,

Enkele weken geleden heeft u samen met Gemeente Gulpen-Wittem een brief naar de staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu tegen de mogelijke geluidsoverlast veroorzaakt door grotere vliegtuigen op MAA. Ik ben persoonlijk heel blij met uw brief en ik ondersteun hem van harte. Ik vraag me af of u ook een brief naar uzelf en naar de Politie gaat sturen met daarin hetzelfde thema, de geluidsoverlast, veroorzaakt dit keer door de auto's die iedere avond razen door de dorpen van het Heuvelland met veel te grote snelheden en met o.a. geluidsoverlast als gevolg?

En als we toch over een groene gemeente praten, heb ik nog een vraag hierover. Iedere dinsdag worden op de Vaalse markt voor iedere wortel en ieder bosje peterselie gevraagd en ongevraagd gratis plastic tasjes verdeeld door de kraamhouders. Dit is landelijk verboden én tegen een goed voorbeeld van een groene gemeente. De gemeenteambtenaren hoeven niet eens naar buiten te gaan om dit waar te nemen, ze kunnen gewoon uit het raam kijken. Houdt u u hier aan de afspraken? Hoe?

Met vriendelijke groeten.

Van Amsterdam naar Rome (deel 2) - Basel

Ik heb beloofd een verhaal over Basel, omdat hij zo bijzonder was.

Het is heel mooi dat, als je vanaf noorden komt, langs een kanaal, je in een driehoek kom met twee bruggen: één tussen Frankrijk en Duitsland en één tussen Duitsland en Zwitserland. Natuurlijk konden we het niet laten om een Frans bier op het laatste Frans terras in Frankrijk te drinken en meteen daarna een Duits bier op het eerste terras meteen over de brug.

Ik heb T. gevraagd of we geen paassporten bij de hand moeten hebben, maar je merkt eigenlijk niets als je Zwitserland binnen komt; maar één grote brug over de Rijn. De Rijn is daar groot, maar je ziet nauwelijks boten omdat... de Rijn begint bevaarbaar te zijn pas vanaf Basel.

’s Avonds, na een lekkere douche, zijn we naar de stad gegaan om rond te kijken en iets te eten. We kwamen tegen een filmavond op het plein, waar de mensen goed gekleed naar binnen liepen met een kaartje in de hand. Na een korte vraag zijn we wijs gemaakt dat die kaartjes eigenlijk voor de bühne waren, we waren meer dan welkom, mét een ter plekke gekregen kaartje. Een hele grote plein met een nog groter scherm was omgetoverd in een bioscoop, met rondom kleine tentjes met (wereld)eten en drinken. Voor ons was indrukwekkend dat, ondanks een gratis film midden op een week, de plein bijna vol was met heel goed geklede volwassenen die zich ook exemplarisch gedroegen. De film was ook hilarisch, een soort absurdistische “The Big Lebowski” in het lokale dialect.

Later, na de film, hebben we gekozen voor wat leek op een uitgangsbuurt, bij café de Zwarte Beer. Daar kon je net zo goed in Euro of Franc betalen, geen enkel probleem. Het was super gezellig, hele rustige mensen en, om 11 uur precies, liep iedereen keurig naar binnen (buiten was het niet meer toegestaan te zitten). Op de weg terug, ondanks de rustige straten, geen schurende taxi of asociale bmw gezien, echt opmerkelijk.

De volgende dag heb ik meneer Tinguely ontdekt en zijn kunststukjes. Maar wat ik echt indrukwekkend heb gevonden waren de mensen rond de Rijn. Ondanks de bruggen, kan je de Rijn ook oversteken met kleine vaporetto’s die alleen de kracht van het waterstroom gebruiken, vast zittend aan een kabel. Een oever is in een lange strand omgetoverd. Mensen gaan ver weg stroomopwaarts, zetten hun kleding in een waterdicht zaak, maken ze die vast aan hun lichaam en laten ze zich zakken met het waterstroom voor enkele kilometers; ze gaan eruit waar ze maar zin in hebben. Het is indrukwekkend om hordes mensen te zien drijven met het water mee.

 
In de twee dagen heb ik Basel als een hele chille stad ervaren: welvaart, maar ook rustig en met goede smaak.

Van Amsterdam naar Rome (deel 2)

In het najaar van 2015 heb ik een eerste stuk van de fietsroute tussen Amsterdam en Rome gefietst samen met T. Het was tussen Maastricht en Wasserbillig in Luxemburg, omdat we daarna richting Trier gingen. Het was voor mij voor de eerste keer door de Hoge Venen (fantastische uitzichten) en de Oostkanton. Een zware stuk toen (de chemo's waren aan het werken), maar nu dachten we dat we de laatste dagen van de zomervakantie kunnen gebruiken om een tweede stuk samen te fietsen, tussen Wasserbillig en Basel in Zwitzerland, ongeveer 450 km.

Karten bestudeerd, fietsen geprepareerd, tent en slaapzak erop en met de auto naar Wasserbillig. We zijn heel vroeg begonnen, waardoor we al om 10 uur op de fiets zaten naar het zuiden. De eerste stuk loopt langs de Moezel, maar de uitzichten zijn minder spectaculair dan tussen Trier en Koblenz. In Schengen hebben we een stopje gemaakt om EU te vieren, maar we hebben kort daarna de Moezel verlaten. Als ik thuis aan Quiche Lorraine dacht, dacht ik altijd aan een mooi Frans landschaap, maar dit stukje Noord-Frankrijk is eigenlijk best arm. Je zit dorpen met de helft van de huizen verlaten, terwijl de andere helft dikke huizen laat zien; een beetje tegenstrijdig. Door Lorraine te fietsen heb ik ook begrepen waarom zo veel vet in het eten zit, namelijk de boeren te voorzien van energie en koubescherming.

Na de bijna 100 km van de eerste dag zijn we aan de tweede dag begonnen met het idee om Saverne te bereiken, een wat grotere stad aan de rand van de Alsace. De bedachten 120 km werden uiteindelijk 145 km, maar we hebben tegen de avond ons doel bereikt. Het landschap was grotendeels hetzelfde, maar ook heel bijzonder mooi langs het Canal du Rhone au Rhin, alleen kon je merken dat je dichterbij een welvaart deel van het land kwam. Diep in de Alsace, op de deerde dag is echt spectaculair geworden: tussen de wijngaarden fietsen, de hellingen erop en eraf, is best indrukwekkend. Je ziet mooie dorpen, je ruikt en proef de druiven, je weet dat het werk wordt beloond met lekkere wijnen. En dat was het ook. 's Avonds lekker eten en wijnen drinken (Crémant, Riesling én Gewürztraminer).

De vierde dag is meteen met een straf begonnen, de eerste 10-15 km waren echt heuvelachtig, maar we hebben rustigaan de heuvels achter ons gelaten om Basel te bereiken. In totaal dus mooie 450 km gefietst. Over Basel komt een ander verhaal.

Wat staat nog te wachten? Misschien een deerde en een vierde deel richting Rome. Maar misschien eerst een Maasroute. Wie weet, er zijn zo veel mogelijkheden om mooie fietstochten te maken...  

Roer Oever Fietspad

Het is begonnen met een stukje in De Limburger dat beschrijft hoe rustig en mooi langs de Roer fietsen is, in drie landen (België, Duitsland en Nederland) rustig fietsen. Ook een belangrijk argument uit de krant: "Je fietst tenslotte langs de bedding van de rivier, dus steile klimmetjes en afdalingen hoef je niet te verwachten". De auteur heeft slechts 45 km uit de totale afstand van 170 km.

Toen ik in de lentevakantie enkele dagen vrij had, dacht ik meteen de hele route in drie dagen af te hebben: eerst naar Malmedy via een mooie en bekende route door de Hoge Venen met Botrange als hoogste punt, om pas daarna aan het echte Roer Oever Fietspad te beginnen. Malmedy heb ik best snel bereikt (70 km) en dezelfde rustige dag kon ik rustig een biertje drinken in het centrum. een middag in Malmedy was prettig, rustig wandelen en rondkijken.

De tweede dag stond een langere stuk op het programma, vanaf Malmedy via Monschau naar Düren. Fantastisch mooie route. Alleen wat de auteur niet zei, omdat hij nooit in de buurt is geweest, is dat je kilometers lang moet draaien en keren, omlaag en omhoog, langs de Rursee. Helemaal fantastisch, maar doodvermoeiend en niet "steile klimmetjes en afdalingen hoef je niet te verwachten"... Doodmoe ben ik in Düren aangekomen, een best lelijke stad, eerlijk gezegd.

De derde dag heb ik alleen langs de rivier gefietst, heel groen allemaal en rustig voor fietsers. Hele mooie route. Gelukkig is Jülich en wat mooiere stad en een goede gelegenheid voor een kopje koffie. Langs het water tot Roermond is zeker prettig. In Roermond de trein gepakt naar huis, lekker handig.

Conclusies? Fantastische route in het groen, via Hoge Venen naar Malmedy een goede leuze, tweede dag de tijd nemen en niet stoppen in Düren, maar misschien een andere keuze maken. Voor enkele dagen weg, dichtbij huis, in Euregio, een hele goede keuze!  

Semois 4

Het laatste bericht gaat over enkele pareltjes uit deze streek:

• Er zijn zo veel verschillende kleine dorpjes, sommige arm, andere rijker, maar allemaal met veel bloemen.
• Overal kan je veel bloemen zien in alle vormen en maten, veld bloemen of juist in bakken voor een huis.
• De Semois vallei is zijn totaliteit heel mooi: ja kan langs wandelen of fietsen, altijd met een spectaculair uitzicht na iedere hoek.
• Sommige huizen hebben geweldige tuinen, met een geweldig uitzicht op één of andere vallei.
• Ook in het hoogseizoen is het rustig, blijkbaar is iedereen in Frankrijk of Spanje. Heerlijk!
• De echte stilte nodigt je uit om nog langer en verder te wandelen.
• Je kan heerlijk fietsen, met hard naar boven trappen of juist sterk afremmen boven 50 per uur. Soms kom je de hele dag maar één andere fietser tegen, heerlijk rustig.
• Het fietspad langs de Maas in Frankrijk (tussen Charleville en Montherme) en langs de Semois in België (tussen Montherme en Les-Hautes-Rivieres). Deze zijn nieuwe padden waarop een genot is om te fietsen
• De Jambon d'Ardenne is hier heerlijk.
• De lamskoteletten zijn hier dik gesneden en blijven sappig op de bbq.
• De tarte-aux-pommes met veel suiker is heerlijk.

Semois 3

Cinema Canvas betekent goede films, ieder week ergens in een andere stad in België, en tegelijkertijd op tv. De avond begint met een gesprek met twee film deskundigen breed over de film en de context. Een week geleden stond Casablanca op programma.

Die films beginnen best laat en ik had niet zo veel zin om te blijven kijken. Maar toch luister ik voor een moment naar die deskundigen en één van hen, een man van ongeveer 55, roept iets van "Het is triest dat de jongens van vandaag niet meer de gebeurtenissen van die periode weten en de context waarin dit film plaatsvindt". Oh, zo jong ben ik niet meer, maar die verhalen ken ik ook niet. Nieuwsgierig!

Als ik me goed kan herinneren, heb ik de film een keer gezien, maar behalve enkele beroemde uitspraken, weet ik niet zoveel meer. Marokko was een Franse kolonie en kreeg veel vluchtelingen, van alle nationaliteiten, toen de Duitsers Frankrijk binnenvielen. Volgens de film, was Casablanca ongelofelijk aan het floreren. Veel mensen verbleven daar tijdens de oorlog, maar zijn ook velen die via Lissabon naar Amerika wisten te vluchten.

Ik moet toegeven, naast het mooie verhaal, vind ik het geweldig om over een stuk bijzondere geschiedenis te leren. Dank Voor Canvas! Dank meneer!

Semois 2

Net gelezen in NRC hoe groot een hoor machtig de angstaanjagende vijf zijn geworden: Facebook, Google, Amazon, Apple en Microsoft. Ik vraag me af of ik iets moet, wil en kan doen om deze grootte te beperken. Nu dat ik schrijf ben ik op vakantie in een toch redelijk arm deel van België en ik wil iets doen, met mijn mogelijkheden, alleen weet ik niet wat goed eigenlijk is.

Goed, hier zijn ondernemers die mijn geld kunnen gebruiken om te blijven bestaan: bakker, slager, supermarkt, VVV, frieterie, winkeltje met streekproducten, café, terrasje of verhuur van kajaks. Bij wie moet ik mijn geld neerleggen, het is duidelijk dat ze zonder klanten stoppen met hun bestaan. Maar hoeveel geld kan ik zelf neerleggen, alleen van een uitkering wordt mijn toekomst beperkt en ga ik zelf failliet. Wat is duurzaam, voor mij en voor deze streek? 

Als ik ergens bijvoorbeeld naar een baan solliciteer, denkt een werkgever ook aan mij als persoon, hoe ik een duurzame toekomst kan opbouwen, of is ie alleen gericht op eigen centjes, dus maximaal halen en minimaal betalen? Moet ik dat hier ook doen, mijn geld alleen in de supermarkt uitgeven omdat dat het goedkoopste is en de rest van de ondernemers links laten staan? Ik weet het niet... Is het niet naïef te denken in termen van wereldverbeteraars in een tijd van de grote vijf
Facebook, Google, Amazon, Apple en Microsoft?

Semois 1

Onze favoriete vakantiebestemming is België, iets duidelijker het zuiden, provincie Namur / Luxembourg. We komen hier bijna ieder jaar in een piepklein dorpje met misschien 50 bewoners.

Inmiddels weet ik wie een nieuw huis heeft gebouwd of wie aan het verbouwen is. Maar ik weet ook welke dorpen aan het floreren zijn en welke aan het vervallen. In ons eerste jaar hier kon ik naar Vresse fietsen om De Standaard te kopen in de kleine Epicerie. Ook was de lokale traiteur en de terrassen zaten vol met toeristen. Vresse was levend, zoals haar verleden. In het verleden was dit een kunstenaarsdorp. 

Van dat verleden lijkt alsof alleen de galerie is gebleven, deze zomer met twee Nederlandse kunstenaars aan het exposeren. De Epicerie is al enkele jaren niet meer, kranten zijn nergens te koop, de traiteur is dit jaar dicht gegaan, enkele hotels zijn dicht en de terrassen zijn leeg, toeristen zijn nergens meer te vinden.

Of wel? Alle, een dorp verder op langs de Semois, leeft. Niet veel toeristen, maar wel terrasjes en een supermarkt en een traiteur. In vergelijking met de voorbije jaren, levendiger.

Ik vraag me eigenlijk af wat is er aan de hand met de toerisme hier, in deze hoek van België. Was ik enthousiaster en zag ik meer jaren geleden? Was misschien alles nieuw en was ik blind? Ervaart dit hoekje misschien een nieuwe transformatie? Dit hoek was vooral bekend voor tabak en landbouw, maar van het tabaksverleden zijn nu alleen de schuren te zien, die eigenlijk ook bijna niet meer. Toerisme was blijkbaar op haar plaats gekomen, maar is nu kleiner en kleiner. Terwijl de vliegvelden drukker zijn, je moet uren in de rij staan bij inchecken, wordt het in deze hoek rustiger. Gaat iedereen naar het verre zuiden en vergeten ze hun eigen Ardennen? Of misschien komen ze niet hier omdat er weinig te beleven is? Alles voor jaren hetzelfde, met een kajak als de meest spannende, nergens openbare wifi te vinden... Ik weet het niet...

Voor ons is het fantastisch: ruimte, rust, weinig mensen, mooi wandelen, mooi fietsen... Alleen nergens De Standaard meer...

Stop Tihange!

Gisteren, 25 juni, stond een protest op het programma "Aaa, ik ga je op Journaal zien!" Een protest voor het afsluiten van de kerncentrale uit Tihange.

De problematiek van Tihange is al een tijd in de schijnwerpers. Kwalijk is dat in het geval van een ongeluk de hele euregio gewoon weg is. Je kan links en rechts helemaal niet meer, alles is gewoon in no time weg.

Gisteren waren 60.000 mensen gewenst, verwacht waren 40.000, maar uiteindelijk 50.000 aanwezig waren. Langs de provinciale weg, bij ons in de buurt, waren heel veel mensen en de mensenketting was  echt afgesloten, geen lint voor nodig. De sfeer was goed, iedereen was vriendelijk en goed gehumeurd. Ook leuk was dat er mensen uit de hele euregio aanwezig waren, je kon Duits, Frans en Nederlands door elkaar horen.

Op de weg terug naar huis, wanneer de actie afgelopen was, was de karretjesweg vol met mensen uit ons dorp. Persoonlijk heb ik dat niet verwacht, maar ik was heel blij om te constateren dat de betrokkenheid sterk aanwezig is.

Voor een rapportage, kan met een artikel uit DeLimburger lezen.

De bbq-koning

Op de bbq-konningin!!! Proost!!!

Vanmiddag was de bbq heel lekker. Maar hoe werkt het? Het moet zonnig zijn, maar niet altijd, een beetje regen heeft zijn eigen charme. Daarna, kort nadat de kolen beginnen te branden... bier. Dat kan niet anders. En de radio moet aan, liefst met live-sport.

Wat vandaag op bbq lag: gemarineerde varkenslapjes, worstjes, lamskoteletten, paprika en... maïskolf. Nadat het vlees begint te branden moet een tweede bier komen. Een beetje tipsy hoort bij een goed bbq, eigenlijk.

Goed, als het klaar is, dan komt rosé op tafel, dat gaat heel goed met vlees. "Proost, op de bbq-koning!" "Nee, op de bbq-konnningin!"

Maar, eigenlijk, de grote bbq-koning was mijn vader. Op zondagmiddag, voor de lunch, was bij ons thuis geregeld bbq: kip, varken, vis; het maakte niet uit, het was altijd goed. Zeker met polenta. Mijn vader was zo goed, dat ik echt nooit rauw vlees bij hem heb gezien. Ongeacht hoe dik de kip was, was hij altijd in staat om het vlees goed te garen. Echt ongelofelijk! Ook als je denk dat 20-30 jaar geleden alles op hout ging en niet zoals nu met kolen en andere kunstmatige oplossingen.

Chapeau!

Beste J.,

Beste J.,

Ik schrijf jou deze brief, omdat je me kan begrijpen. Vandaag heb ík jou in ieder geval begrepen (niet voor de eerste keer, trouwens).

Na een jaar of 10 te roeien bij W3, roei ik nu bij een vereniging in het zuiden van het land. Mooi water, leuke mensen en... Deze vereniging, ouder dan 100 jaar, had tot nu toe geen enkele form van een examencommissie. De roeibrevetten waren verdeeld door de instructeurs, naar eigen inzicht. Wat zagen we op de Amstel met betrekking tot roeikwaliteit, is het hier soms nog meer; in welke richting, hoef ik jou niet te vertellen. Men (wie men dan ook men is) was niet tevreden over de kwaliteit van het roeien en heeft mensen met ervaring bij elkaar geroepen om deel te nemen aan een nieuwe examencommissie. Een van de uitgenodigde was ik.

Ons eerste voorstel was om het beoordelingsproces een beetje transparant te maken. Daarom hebben we specifieke afroeieisen in elkaar gezet in een rubrics, naar het model van Roeicentrum Berlagebrug. Bij verschillende onderdelen kon men punten scoren en uiteindelijk geslaagd of gezakt worden op basis van zijn prestatie. Deze rubrics hebben we, na hele lange discussies, in elkaar gezet voor verschillende brevetten.

Enkele weken geleden waren beginners geëxamineerd (klasse 1 in W3-taal) en niet geslaagd. Vandaag was mijn taak om, samen met een zeer ervaren roeister, acht stuurlieden te examineren. Uitgebreid tijd nemen, verschillende oefeningen geven, volgens het boekje, meer dan half uur per roeier bezig zijn met examen afnemen. Vier uur heb ik meegeroeid om naar de stuurman/vrouw te luisteren. Ik had jou in gedachten toen mijn stuur eerst het water ging oversteken voordat hij ging aanleggen. Bekend van W3?

Aanleggen? Jazeker, met dikke schuren in de huid van de boten. Onder een hoek van 30-45 graden? Nooit van gehoord. Roeiers en riemen gebruiken om aan te leggen? Nooit van gehoord. Aanleggen zonder touwtje? Nooit van gehoord. En zo ging het maar door. Het resultaat? Maar 2 uit 8 geslaagd.

Niets aan de hand, zou je zeggen, als je fatsoenlijke kwaliteit wil én je de bootman niet iedere week de boten opnieuw wil laten schuren en verven. Maar niet bij deze vereniging. "Gisteren heb ik gekeken en deze stuurvrouw had geen enkele probleem met aanleggen", zei een bestuurder, nota bene de secretaris. "En nu zijn ze allemaal gezakt". En verder echt naar ons toe schreeuwend: "Ik ben niet tevreden. Hoe kan dat?" Ik: "Je hoeft niet te schreeuwen. De kwaliteit was onvoldoende." De bestuurder, nog harder schreeuwend: "Ik praat zoals ik wil. Ik ben niet tevreden! Dat kan niet!" Dat weet jij ook, J., toch? Een meneer of mevrouw die denkt om beter te weten, zonder degelijke kennis in huis te hebben. Ook een vereniging die constateert dat de kwaliteit omlaag gaat en, tegelijkertijd, niet in staat is om te accepteren dat kwaliteit en kwantiteit niet altijd met elkaar om gaan en dat je grenzen moet stellen.

Bij ons is nog een stukje mooier. In de winter mag je niet ongestuurd roeien, omdat het onveilig zou zijn. Ik vraag me af wat er onveilig is, maar vandaag heb ik het antwoord gekregen: ze kunnen het zelf niet, dús is het onveilig. Ik moet concluderen dat het water in het zuiden kouder dan in Amsterdam is.

Ik denk aan jou.

Met vriendelijke groet,
G.

Op pad met een ergometer

Enkele maanden geleden, bij een vergadering van de jeugdinstructeurs, was er sprake van aantrekken van jonge roeiers bij M. Mooi en aardig dat wachten totdat iemand zich komt aanmelden, is het niet beter om zelf op pad te gaan en jonge roeiers werven? De "grijze oude mannen" vonden het een goed idee. Maar hoe en wat?

Samen met X. heb ik een Plan van Aanpak bedacht: bij enkele Maastrichtse middelbare scholen op het plein staan met enkele ergometers en kinderen laten zien wat met roeien kan: recreatief of sportief, binnen of buiten, alleen of samen, licht of zwaar, eigenlijk heel veel (zoals we zelf weten!). Dat event moest aansluiten bij de MSRK (Maastrichtse Schoolroei Kampioenschappen). Mooi idee, toch, een MWC-shirt aandoen en laten zien waarom je eigenlijk van het roeien houdt?!

Op vrijdagochtend, 19 mei 2017, met een regenachtig weer, ben ik gegaan met C., de coördinator van MSRK, vanuit Margraten richting Maastricht. Eerst een tussenstop bij MWC, om twee ergometers in haar auto in te laden richting onze jonge fans. De speciale posters en de flyers waren ook erin. Omkleden en volle overtuiging richting Het Bonnefanten College.

Daar waren we heel vriendelijk geholpen door een gymleraar en we hebben onze ergometers binnen in de hal neergezet: een centrale locatie!! Binnen enkele minuten, in de grote pauze, stroomde vanuit alle kanten: "Meneer, mag ik proberen?", "Nee, nee, ik niet, ik zit op judo!", "Nooou, dit doe ik iedere week in de sportschool, hoor, ik weet hoe dat werkt...", "Oh, daar, bij sint Pieter!" Roeien, laten zien, een beetje instructie, een beetje meedoen, af en toe een beetje stoer doen, een praatje maken, MSRK promoten, flyeren, suuuper leuk allemaal!!

Ook een "zweverige" docente geworven voor roeien. Ze beweegt een beetje haastig heen en terug op de ergometer, maar ik vertel ze dat ze wat rustiger mag doen, ze snapt het en dan: "Oh, dat is eigenlijk best ontspannend!" Ik: "Ja, dat klopt, niets meer Zen dan roeien, midden op het water in je eigen bootje. In het hier en nu!!" Zij: "Ja, ja, misschien kom ik ook kijken, het lijkt me wel, inderdaad, een beetje Zen..."

Maar de allerleukste? Een piepklein mager jongetje. Ik, heel voorzichtig: "Als je interesse hebt, kan je langs komen kijken, enkele keren trainen en daarna een wedstrijd met je vrienden doen. Maar, ja, als je interesse hebt, hè..." Twee scherpe ogen: "Natuurlijk heb ik interesse, daarom ben ik hier!!!" Ooops!!! Sorry! Sorry! Sorry!

Caro heeft ook andere enthousiasten nodig om jonge roeiers te werven, niet alleen voor MSRK, maar ook voor MWC op lange termijn. Roeien is leuk op alle leeftijden, toch?!

Bezoek

Enkele weken geleden, op een zonnige zaterdagmiddag, iemand aan de deur: twee jongens in witte jassen. Ik was bijna naar de tuin toe om een kopje koffie te drinken met mijn geliefde, maar toch doe ik open en wil ik naar de jongens luisteren.

"Weet je wat vandaag gebeurt? Vandaag gaan ik heel Nederland de studenten huis-aan-huis om de Afrikaanse kinderen met hiv te helpen. Dus wij ook. Wij gaan de kinderen met hiv uit Afrika helpen."

Ik, nieuwsgierig? "Wat studeren jullie?" "Aah, ik ben nog steeds op 6 vwo..." "Ik ben op een tussenjaar..." Hmm, dus geen studenten, zoals in het verhaal.

"Maar jij kan de kinderen met hiv uit Afrika ook helpen. Wij doen dat ook. Met €10 kan je dit doen. Met €50 kan je zelfs een zwangere vrouw met hiv uit Afrika helpen. Maar jij kan ook iets anders doen: wij hebben nog een witte jas en jij kunt met ons door het dorp geld komen verzamelen."

"Heren, we kennen elkaar niet maar jullie noemen me je/jij. Dat is in een dorp niet gebruikelijk en dat is sowieso niet gebruikelijk tegen iemand die 20 jaar ouder is. Dus, alsjeblieft, u." "Oh, sorry, sorry..." "als jullie het niet erg vinden, blijf ik andere lokale goede doelen ondersteunen en ga ik nu met mijn vrouw koffie drinken. Ik wens jullie een hele fijne middag."

Introdans. Weer.

Zoals eerder geschreven, was ik echt onder indruk van het eerdere programma van Introdans, Tutti. Daardoor heb ik de groep in de gaten gehouden voor hun nieuwe werken. Hun nieuwe programma, Monumentaal, heb ik afgelopen weekend gezien in Maastricht: "Het tweede programma dat Introdans in het voorjaar van 2017 uitbrengt, is een vierluik van monumentale choreografieën: het meesterlijke Lieder Eines Fahrenden Gesellen, dat geldt als een van Jiří Kylián meest romantische werken, het recente Canto Ostinato en het elektriserende Concerto van de Amerikaanse ‘grand old lady’ Lucinda Childs en Memory of a Shape, een imponerend werk van choreografe Regina van Berkel dat nu voor het eerst in Nederland te zien is."

Door twee stukken ben ik echt onder indruk geweest: Canto Ostinato en Lieder Eines Fahrenden Gesellen.

Canto Ostinato is een van de grote recente successen binnen het Introdans-repertoire. Het is de tweede choreografie die Lucinda Childs, een van de ‘grand old ladies’ van de Amerikaanse moderne dans, speciaal voor het gezelschap maakte, begin 2015. In de voor Childs kenmerkende mathematische – zelf zegt ze: ‘onbuigzame’ – stijl verbeelden twee koppels de gelijknamige repetitieve, hypnotiserende muziek van Simeon ten Holt: het ene moment kalm voortschrijdend, het andere losbarstend in krachtige danssalvo’s.

Dat laatste, "repetitief en hypnotiserend", vond ik zo indrukwekkend in dit stuk. Heel simpel en toch met een grote impact.

In Lieder Eines Fahrenden Gesellen vertaalt Jiří Kylián de gelijknamige compositie van Gustav Mahler in wonderschone dans. Mahler schreef de liederencyclus tussen 1883 en 1885, toen hij als jonge twintiger gekweld werd door liefdesverdriet. In de intieme choreografie volgt Kylián de liederen niet op de voet, maar hij weet in vijf uitzonderlijk geïnspireerde duetten wel de uiteenlopende stemmingen en emoties tot uitdrukking te brengen, van pril geluk en liefdesvreugde tot melancholie, jaloezie en doodsverlangen.

Wat ik in dit stuk heel mooi vond, waren de curves die de lichamen maakten in hun dans. Geen strakke en sterke pasjes, maar juist fragiel en subtiel.

NRC heeft ook een mooie analyse gemaakt over dit programma van Introdans.

Een nieuwe definitie van lente

Als ik op Wikipedia kijk, dan krijg ik de volgende definitie van lente: "De lente of het voorjaar is een van de vier seizoenen. De lente volgt op de winter en wordt gevolgd door de zomer. De lente begint op het noordelijk halfrond (meestal) op 20 maart en eindigt (meestal) op 21 juni. Op het zuidelijk halfrond begint de lente meestal op 22 september. Tijdens de lente worden in de noordelijker streken van het noordelijk halfrond de bomen veel groener en gaan veel planten bloeien; geleidelijk wordt het warmer en wordt de kans op vorst kleiner."

Daarna gaat men op de definitie van astronomische lente: "Het begin en einde van de lente (20 of 21 maart - 20 of 21 juni) is bepaald op basis van een afspraak. Astronomisch gezien begint de lente als de dag en de nacht even lang zijn."

Een meteorologische lente is ook gedefinieerd: "Een van de eerste internationale weerorganisaties onder leiding van de Duitse keurvorst Karl Theodor, de Societas Meteorologica Palatina besloot in 1780 om steeds drie opeenvolgende kalendermaanden als één seizoen te beschouwen. Seizoenen konden zo beter met elkaar vergeleken worden. Sindsdien duurt de meteorologische lente op het noordelijk halfrond van 1 maart tot en met 31 mei. Op het zuidelijk halfrond begint de lente volgens de klimatologische indeling op 1 september en eindigt op 30 november."

Maar ik stel een nieuwe definitie van de lente. De lente begint op het moment dat de vogels beginnen te zingen. Hard. En vroeg in de dag. Dan weet je dat de lente echt begonnen is. Al je nu in het bos loopt, vroeg op de dag, hoor je overal hun mooie zang. Allemaal zijn actief met lawaai maken en partners trekken op te paren. Het is een hele mooie spektakel, waardoor je weet dat de lente begonnen is.  

Een das minder

Daar lag hij. Dood. Aangereden door een auto. Een das.

Nee, ik weet niet veel over dassen en, totdat ik in Zuid-Limburg kwam wonen, nooit één vrij in de natuur gezien. Wel in een natuurmuseum en in een dierentuin, maar dat niet telt.

Meerdere keren, vooral 's nachts, kwam ik hen tegen. Meestal waren ze met zijn tweeën. Je schrik je dood als je in een keer twee grote beesten zie rennen, met een grote lawaai van harde nagels op asfalt. De hond werd helemaal gek, maar ik weet helemaal niet wat ik moet doen. Iedere keer was meer uit de weg blijven en beesten hun eigen gang laten gaan. En dat doen ze, ze zijn niet geïnteresseerd in jou of in je hond.

Vanavond toen ik die zag liggen, wilde ik bijna huilen. Hij was uit een familie die waarschijnlijk ergens in de tuin van de overburen leefden, ik heb die meerdere keren daar in de buurt gezien. Gelukkig zijn de anderen nog. Mooie simpathieke beest.

De technologie staat soms in de weg

Gisterenavond was duidelijk dat het een stormachtige dag zal worden. De avond zelf was al onrustig, met veel regen en wind. Op zo'n moment kijk je op de weervoorspellingen, zie wind 6+ en beslis je samen met je roeiploeg dat het weinig kans is om vroeg in de ochtend te gaan roeien: slecht weer buiten én slecht weer voorspeld.

Maar het wordt ochtend, je gaat een beetje uitslapen en, als je opstaat en naar buiten gaat, zie dat het weer eigenlijk veel beter is dan een dag daarvoor en dan verwacht: wel een beetje wind, wel een klein beetje regen. Als je niets wist over de weersverwachtingen, was je op dat moment aan het roeien. 

Maar niet dus: de (nieuwe) technologie beïnvloedt ons soms te veel, tot zover dat we, in dit geval, niet meer met de natuur leven, maar op basis van een algemeen computer model. Logischer was om gewoon op staan, naar buiten te kijken en te beslissen op basis van wat je op dat moment ziet. Pas daarna naar de weersvoorspellingen kijken en die niet leidend laten zijn.

Zonde. Volgende keer eerst met de neus in de wind!

Een tunnel om trots op te zijn

Eindelijk ben ik zo ver: een week geleden ben ik door de Koning Willem-Alexandertunnel (A2-Maastricht) gereden!! De tunnel is eigenlijk al mid-december geopend, alleen had ik tot nu toe geen gelegenheid om doorheen te rijden. Dit keer ben ik vanuit Liège gereden richting Heerlen. Ik kon kiezen voor een andere route, maar ik wilde toch door de tunnel rijden.

Enkele jaren geleden heb ik zelf gewerkt voor deze tunnel, daarom was ik zo benieuwd naar hem. Ik heb de ingenieurs ondersteund met simulaties om de tunnelventilatie te ontwikkelen. Het was een mooi project voor mij, deel van een grotere betrokkenheid van ons ingenieursbureau. 

Nu kon ik het resultaat zien. Ik heb verwacht dat hij meer als een kerstboom zou uitzien (meer in de richting van A2-Leidsche Rijntunnel), maar hij is best sober, zelfs een beetje saai. Nieuw aan deze tunnel is dat hij vier tunnelbuizen op elkaar gestapeld heeft (twee boven en twee onder), met elk twee rijstroken. 

Straks komt bovenop de tunnel de zogenoemde Groene Loper, meer dan 2 km wandel- en fietsplezier. Tot die tijd ben ik tevreden dat zwaar verkeer niet meer door de stad komt. Op de eerste ochtend na de opening was ontzetten rustig in de stad.