Vliegtuigen voor banen

Enkele weken geleden stond in de krant een bericht dat ook mensen zijn die tevreden zijn met de komst van meer vliegverkeer vanuit Maastricht. De reden? Meer banen. Anderen zijn niet tevreden wegen de toerisme. Als iemand die dichtbij Schiphol heeft gewoond, weet ik wat de geluiden van de vliegtuigen betekenen en hoe ze in een zeer korte tijd een hele regio kunnen verpesten.

Maar goed, je kan de anderen blijkbaar met stilte en schone lucht niet overtuigen. Wat ik helemaal niet begrijp is waarom een vliegveld in Maastricht überhaupt moet zijn. Als ik op een kaart kijk, dan zie ik de volgende vliegvelden binnen een straal van ongeveer 100 km: Eindhoven, Köln-Bonn, Liège, Charleroi. Alle richtingen, wat je maar wil, binnen één uur bereikbaar. Wat kan ik van maken?

In plaats van te investeren in banen die je onderscheiden van de concurrentie, zet je een vliegveld neer die een hele regio verpest. Om niet te spreken over de vervuiling, zoals NRC meldt: "Als een Boeing 747 opstijgt, komt evenveel fijnstof vrij als van een miljoen vrachtwagens". Prachtig land!!   

Buiten onderwijs? Liefst niet.

We hebben een nieuwe regering met D66 als een onderwijs partij, maar enkele maanden geleden heb ik voor het eerst gedacht om het onderwijs te verlaten.

Bij Z. was ik voor het eerst zonder pardon genaaid: je werkt je kapot, zonder avonden of weekends, en je wordt zomaar - met leugens - op straat gezet. Twee jaar later hoor ik via-via over burn-outs en mensen die, net zoals ik, op straat werden gezet. Iedereen moet flexibel zijn, alleen de mensen die een (financiële) puinhoop van hebben gemaakt zitten op hetzelfde plek. Vast, natuurlijk.

Daarna T. De directeur geeft me geen contract, ik moet het onder mijn stage doen, ondanks ik twee klassen volledig draai. Volgens haar is het niet in mijn voordeel. Alleen op aandringen van anderen denkt ze eventueel mijn reiskosten te vergoeden. Later wordt het een stagevergoeding.

Als laatste, F. Met de directe leidinggevende en collega’s klikt het, ik voel me welkom en ik kan zijn van toegevoegde waarde voor de opleiding. Maar het komt ook een arbeidsvoorwaardengesprek. Over salaris hebben we niet zo veel te praten, vind ik minder interessant. Daarna komt het contractvorm aan de orde. In de advertentie staat “Tijdelijk met uitzicht op vast”, maar de manager bedrijfsvoering zegt: “Nee, hier wordt het eigenlijk tijdelijk bedoeld”. Echt! Liegen! In your face! Deze persoon zie ik nooit meer, maar ze bepaalt eigenlijk de samenwerking tussen onderwijsprofessionals, de teamleider heeft op deze school blijkbaar niets te zeggen. Het lijkt alsof ik hier met een bedrijf te maken heb (ze hebben een manager bedrijfsvoering) en niet met een onderwijsinstelling (de teamleider heeft niets te zeggen). Hier maakt men gebruik van een machtpositie en, tegelijkertijd, klagen ze dat ze niet voeldoende docenten kunnen vinden. Tja, in mijn situatie, ben ik bijna verplicht om deze manier van werken te accepteren. Wat ze zich niet realiseren is dat mijn enthousiasme al voordat ik ben begonnen een beetje op is. Wetend dat ik over een jaar zomaar op straat gezet kan worden, ga ik twee keer nadenken voordat ik meer doe dan wat van mij minimaal verwacht wordt; ik besteed een deel van mijn tijd en energie om naar een andere baan te zoeken, wat ik doe doe ik eigenlijk om mijn baan te behouden. 

Belachelijk eigenlijk, maar niet meer dan normaal indien je je als professional opgelicht voelt.

Ik zou het heel heel jammer vinden, maar afhankelijk van mijn ervaringen het komende jaar, overweeg ik om buiten het onderwijs te stappen. Ik doe best goed met mijn opleiding, maar als ik me continu opgelicht voel, vraag ik me af waarom ik dat zou blijven doen. Inmiddels ben ik 40+ en ik heb ook behoefte aan stabiliteit en een “thuis”-gevoel.