Ik neem je mee...

“Ik neem je mee, ik neem je mee op reis
Ik neem je mee, naar Rome of Parijs...”

Nee, geen Marco, maar deze jongen spreekt wel de waarheid... 

Wat neem ik eigenlijk van Amsterdam mee naar het mooie zuiden?

Je begint de avonden met de spanning van je werk, maar die spanning gaat meteen weg op het eerste moment waarin je de balans zoekt; de balans van lichaam en geest tegelijkertijd.

Je gebruikt lekker je hele lichaam, geen gekke bewegingen, je maak jezelf lang, je blijft gezond en sterk in geest en lichaam; met de uitzondering van af en toe een griep veroorzaakt door de goed geoefende back-splash van je dubbel partner. Aah, en niet te vergeten de six-pack die af en toe zichtbaar was, ondanks een nooit gegunde grote spiermassa.

Je spot ´vogels´ op Bosbaan. Nee, voor het officiële begin van het WK waren geen hekken en je kon gewoon meefietsen met Gröbler. Valt een beetje tegen, hij zegt niet zo veel tegen zijn roeiers, maar ja, je pakt gewoon de Nieuw-Zeelanders en fietst daar verder mee. Of misschien de Fransen, ik weet het niet meer. Alsof je in een grote tuin bent met al die gekleurde vogels die je altijd van dichtbij wilde zien.

Je bent tegelijkertijd de meester en de leerling; jaren als instructeur, jaren waarin je leert roeien terwijl je over roeien aan de anderen vertelt.

Je leert roeien uit de boeken; ja, dat kan. Lezen wat anderen zeggen, nadenken over wat ze er echt mee bedoelen, kijken naar hoe het zou moeten, erover praten met andere mensen. Als je in een kring van mensen verkeert die net zoals jij het veteranenroeien als topsport zien en respecteren, leer je heel specifiek wat die doelgroep zo bijzonder maakt en zet je goede prestaties en mooie vriendschappen neer.

Je wordt gevraagd om echt te coachen en je moet laten zien dat je een ploeg kan begeleiden naar topprestaties: technisch, fysiek, mentaal. En als je samen goede resultaten kan boeken, neemt de tevredenheid toe en wil je nog meer doen; je vindt altijd tijd voor wat telt.

Je fietst met topploegen en doet alsof je een topcoach bent of wil worden. En op een dag word je verrast dat je het echt moet doen: topploegen coachen. Is het anders? Ja, een beetje wel, en dat heeft ook te maken met ervaring met die specifieke doelgroep. 

Je coacht heel specifiek voor de 1 km wedstrijden, je moet in een korte tijd keuzes maken over training, opstelling en tactiek en je hoort dat jouw ploeg de beste overalltijd heeft gewonnen bij een EK: “Ook toen we niet meer konden, konden we toch nog een lange sprint trekken, niet voor niets hebben we samen erop getraind”.

Je roeit prachtige wedstrijden zoals de Skiffhead na een lange winter goed trainen, of soms eindig je in de top in andere grote wedstrijden, in races waarin je voelt dat je de juiste druk in de haal hebt en al die andere grote mannen in hun splinter nieuwe boten geen kans maken.

Je maakt vrienden voor altijd en je neemt die vrienden mee “naar Rome of Parijs”.

Vaarwel De Landtong, vaarwel WIII!!!