Jonge God

Het is toch bijzonder om een in een korte tijd te landen in een wereld die je niet kent. Je bent niet gewend met de nieuwe normen en waarden, je bent niet gewend met het nieuwe functioneren, je kijkt in de spiegel en zie jezelf weinig of niet meer.

Je zit een keer onder infuus bij een chemokuur en de wereld wordt in no time een andere. De huid van je hoofd doet een beetje pijn, doet een beetje meer pijn, en ik één keer gaat je haar weg. Belangrijk? Ja, je was altijd trots dat je haar gezond was, dik, zwart... aanwezig. Nu is het in een keer weg. Helemaal. In de spiegel zie je een "andere iemand". Of zoals iemand zei, een dag een boef, een dag een boeddhistische monnik, maar niet meer Jij.

Na twee weken ziekenhuis val je meer dan 10% van je magere gewicht af, iedere stoel doet pijn, en het beeld van de sportieve en gespierde jonge man verandert in een keer in een lichaam met huid en botten. Ondanks je als een paard eet, komen de kilo's heel langzaam een voor een terug en de six-pack helemaal niet meer terug.

Je kijkt naar je vingers en je kon het niet geloven dat het huid krimpt, rimpels komen bovenop. Je ziet voor jouw ogen foto's met oude mensen en hun gekrompen huiden, je kijkt naar je handen en je realiseer je dat je heel snel dichterbij komt van die beelden.

Al deze signalen bij elkaar vertellen niet alleen dat de chemo zijn werkt doet, maar ook dat je versneld lichamelijk ouder wordt. Als het over half jaar de kanker verdwijnt, ben je toch heel blij deze prijs te betalen. Je bent anders ouder geworden...

XXL

Als je op de negende verdieping van Atrium MC zit, kan je een beetje alle kanten op kijken. Met een kamer op noord, zoals ik had, kijk je naar al de andere gebouwen, maar je hebt een geweldig zonsondergang, met een kamer op zuid krijg je veel groen, maar ook een dikke parkeerplaats. Als je, zoals ik, veel probeer te lopen, kom je op de kopse kanten van het gebouw en kan je naar een stuk snelweg kijken, maar ook naar veel groen. Door naar de snelweg te kijken en zich te vragen waar al die mensen naartoe haasten, heb ik ook bekende plekken ontdekt, zoals het Parkstad Stadion. Daarnaast staat zo een reclamepal die je van overal kan zien, dit met o.a. een grote reclame voor Burger King. Als je ziek bent en de hele dag alleen boterhammen moet eten, klinkt de vette Burger King als muziek in de oren. Je kan niet naartoe en met een taxi heen en terug is ook geen oplossing. Gelukkig ben ik al bijna twee weken thuis en thuis zijn brengt met zich mee ook een ander gevoel. Huilen dat alles hier in Zuid Limburg zo mooi is, hoort zeker bij. Bloemetjes, groen, hond, vriendin, wenskaarten van bekenden, alles maakt het dat je opknapt en langzamerhand je je beter voelt en veel meer kan. Waaronder veilig auto rijden. Na maaltijdsalades en andere maaltijden herinner je je die grote reclame van Burger King. Het plan is duidelijk: goede timing, de allerdikste xxl menu en veel friet. Alsof je voor weken niet hebt gegeten, alsof je nooit cola hebt gedronken, alsof... Nee, niet van de hamburgers, ben ik inmiddels beter zodat ik kan lopen naar de bakker, wandelen met F., fietsen voor kersen, aardbijen en asperges naar de landwinkel, maar ook voor medicijnen naar de apotheek in Vaals. Ik kan ook boodschappen doen, ik kan ook koken, het klinkt alsof alles opgelost zouden zijn... Het is waar dat de artsen in Maastricht geen nieuwe rare dingen hebben ontdekt, het is waar dat met mijn longen best goed gaat (ja, de lymfeklieren staan niet meer zo in de weg), maar er komen nog zeven chemokuren het komende half jaar. Wat doet dat met mijn lichaam, hoe ga ik erop reageren? Een deel van het antwoord krijg ik na de chemo van aanstaande maandag. Drie weken daarna tot chemo nummer drie om te observeren. Het vertrouwen dat het goed zal gaan is op dit moment bij ons allebei.