Museumbezoek

Je zou verwachten dat ik over kunst ga praten. Ja, een soort kunst… de kunst van het eten.

Na het bezoek van een mooie tentoonstelling ga ik in het restaurant voor lunch. Mooi, een chef-kok, biologische producten. Een mevrouw achter mij vraagt een broodje oude kaas: een grot sneetje met bovenop plakjes kaas, saladebladen en saus. Goed ziende, heerlijk waarschijnlijk.

De mevrouw zit aan dezelfde grote tafel, zo kan ik naar haar af en toe kijken. Ze eet haar sneetje met een mes en vork. Vanaf dat moment kan ik nergens anders kijken dan aan haar en alle beelden defileren voor mijn ogen: bedrijfsrestaurant, oma en opa, ik.

Toen ik kind was, wilde ik het polenta-achtige bijgerecht van mijn oma alleen met de hand eten, tegen de bedwelming van mijn ouders. Dat polenta moest op een houten plank neergelegd worden en met een draad gesneden. Alleen op dat moment was hij lekker. Mijn moeder kon polenta maken niet met hetzelfde resultaat zoals mijn oma, net te slap. Het beeld van met-hand-etende mijzelf blijft duidelijk in mijn hoofd.

Als ik in het bedrijfsrestaurant kijk, zie ik best vaak collega’s die hun boterham met mes en vork eten. Heel vaak, te vaak eigenlijk, houden ze het bestek zo onhandig, het bestek voelt ongemakkelijk, puzzelt, ze hebben geen goede relatie, ze begrijpen elkaar niet goed, ze staan elkaar in de weg.

Eerlijk gezegd: ik snap niets van. Ik snap niet hoe dat is gekomen dat men niet meer met hand eet. De hygiëne is tegenwoordig zo goed, je hoeft niets te vrezen. Moet ergens iets vinden over de geschiedenis van het bestek, wanneer en waarom is dat in ons leven gekomen, voegt tegenwoordig iets toe?

En boterham met mes en vork?! Zo té!

Lente in de buurt

Het regent best veel deze dagen in Nederland en men is niet geneigd lang buiten te blijven. Wat men vergeet is dat na een stevige bui de lucht fris ruikt. De combinatie van de stilte na de regen met de geuren van de lente bloesem vind ik ideaal.
‘s Avonds na een uur of 8 ga ik met hond wandelen door een van onze parken. Het maakt niet uit of het droog of nat is, dat interesseert mij niet zo veel. De bomen zijn geweldig in deze periode, met hun bloemen van verschillende kleuren en geuren.
Wat bij ons in de buurt zo leuk is, is dat het hele jaar door de bloemen een achter elkaar komen: eerst de sneeuwballen, de krokussen, daarna de narcissen, hyacinten, kersbomen, appelbomen, tulpen en zo gaat het door het hele jaar rond. Je moet alleen buiten zijn om dit te ervaren.
Zoals met andere kleine leuke plekken in de stad, je moet hen geheim houden, anders komen de anderen ook van de “stilte” te genieten en de stap voor stap wordt het druk. Daarom roep ik niet te veel hoe leuk de lente bij ons in de buurt is.

Liefde voor de eclair

Ja, dat weet ik, boven de rivieren zegt het woord "eclair" niets. Absoluut niets. De eclair is een lekker gebakje, bedacht waarschijnlijk ergens in de XVIII-e eeuw door een Franse patissier, Marie-Antoine Carême. 

Wanneer is mijn liefde voor de eclair begonnen weet ik niet meer. Ik ken hen waarschijnlijk al van mijn kindertijd, van de locale patisserie. Wat ik zeker weet is dat ze later duidelijker op mijn pad zijn gekomen, samen met de middelbareschoolfeestjes. Ik was ongeveer 14-15 jaar oud. Toen kwamen ze terug in mijn leven via Mevrouw Bucur, de moeder van een goede vriend. Haar eclairs waren vanzelfsprekend zelfgemaakt, thuis, waren wat kleiner dan in de patisserie, maar zij waren heeeeeel lekker, met chocola meestal.

Later in Nederland heb ik ze niet meer gevonden. Met een vakantie in de Belgische Ardennen enkele jaren geleden zijn ze toch terug gekomen. Bij de locale patisserie waren ze met vanilla of met chocola, bij andere bakkers ook met koffie. Sindsdien zoek ik regelmatig de eclairs; ik heb hen gevonden in Zuid-Limburg, in Belgie, in Frankrijk, maar ook in Zeeuws-Vlanderen. Inmiddels weet ik dat iedere bezoek naar het zuiden een vaste activiteit moet hebben: op eclairs jagen.

Nee, mijn liefde voor de eclairs zal niet stoppen. Wat ik zeker zal missen de komende jaren zijn de eclairs van Mevrouw Bucur. Ze is sinds enkele dagen niet meer, om de lekkere kleine eclairs met chocola voor ons feestjes te bakken...

 

Basis

Nee, ik heb mijn blog niet vergeten; nee, de reden is niet dat ik druk had; nee, ik heb nog veel dingen te vertellen. Maar sommige gedachten vind ik niet belangrijk genoeg. En zo ga ik terug naar de rust, terug naar de basis.

Waarin zit eigenlijk mijn basis, waar vind ik eigenlijk mijn rust?

Mijn rust is het kippenvel die ik krijg van het radioprogramma Plots. Jammer (of juist leuk), is dit programma slechts eens in de maand. Geweldig, ik heb alles ten minste een keer naar gleuisterd!

Mijn rust zit in het denken aan de Carpathen, met hun dorpjes buiten de gewonne wereld. Kijk naar dit documentair als een voorbeeld. YouTube biedt gelukkig veel meer. De moderne wereld heeft vaak haaast en een uur kijken naar een film vraagt te veel van het moderne mens.

Mijn rust zit in het denken aan mijn grootouders en aan hun wereld die lang geleden ook mijn wereld is geweest. Constantin en Elena zijn niet mijn grootouders, mijne zijn Nicu en Ioana. Maar zijn konden deze zijn.

Heerlijk. Stil. Rustig. Mijzelf.