Enkele weken geleden, op een zonnige zaterdagmiddag, iemand aan de deur: twee jongens in witte jassen. Ik was bijna naar de tuin toe om een kopje koffie te drinken met mijn geliefde, maar toch doe ik open en wil ik naar de jongens luisteren.
"Weet je wat vandaag gebeurt? Vandaag gaan ik heel Nederland de studenten huis-aan-huis om de Afrikaanse kinderen met hiv te helpen. Dus wij ook. Wij gaan de kinderen met hiv uit Afrika helpen."
Ik, nieuwsgierig? "Wat studeren jullie?" "Aah, ik ben nog steeds op 6 vwo..." "Ik ben op een tussenjaar..." Hmm, dus geen studenten, zoals in het verhaal.
"Maar jij kan de kinderen met hiv uit Afrika ook helpen. Wij doen dat ook. Met €10 kan je dit doen. Met €50 kan je zelfs een zwangere vrouw met hiv uit Afrika helpen. Maar jij kan ook iets anders doen: wij hebben nog een witte jas en jij kunt met ons door het dorp geld komen verzamelen."
"Heren, we kennen elkaar niet maar jullie noemen me je/jij. Dat is in een dorp niet gebruikelijk en dat is sowieso niet gebruikelijk tegen iemand die 20 jaar ouder is. Dus, alsjeblieft, u." "Oh, sorry, sorry..." "als jullie het niet erg vinden, blijf ik andere lokale goede doelen ondersteunen en ga ik nu met mijn vrouw koffie drinken. Ik wens jullie een hele fijne middag."
