Stijf

Ja, eindelijk, ze zijn in de koelkast. Of beter gezegd in de vriezer. En hier praat ik over de stamcellen. Het is wel gelukt om ze in een keer te verzamelen, maar niet zonder avontuur.

Na de allerlaatste chemokuur (én de bijbehorende chemobuik) ben ik begonnen met spuiten zodat het lichaam gestimuleerd werd om stamcellen te produceren. Vanaf donderdag, iedere ochtend, twee spuitjes onder de huid. Niets aan de hand, vrolijk op zaterdag in Maastricht geweest. Zondag ochtend wakker geworden met een lichte pijn in mijn onderrug, maar dat kon net zo goed zijn van verkeerd slapen. Tegen de lunch... pijn, pijn, pijn. Zoals geadviseerd, paracetamol innemen en dat pilletje doet inderdaad wonder. Tegen de avond de pijn terug gekomen, maar ik dacht: Na de wandeling neem ik nog een paracetamol en ik ga slapen. Dus ga ik wandelen met F., een beetje pijn, maar deze wandeling was ook niet bedoeld als een lange. Heuveltje omhoog en keren naar huis. Maar terug? Geen stap meer kunnen doen. Ik zat echt muurvast. Alles deed pijn: onderrug, bekken, bovenbenen.

Wat te doen? Iemand bellen? N. had haar telefoon uit. Buren? Toch aan mijn sportervaring denken: "Presteren komt van ontspanning". Dat heb ik ook gedaan: rechtop staan, ontspannen en, met hele kleine stapjes, heuveltje naar beneden. Enkele keren hard geschreeuwd en gevloekt en stap voor stap blijven bewegen. Die hond deed ook wonder: hij was zo onder de indruk dat ik hem nooit zo langzaam naast mij heb zien lopen; geen snuffelen en trekken, nee, naast mij braaf blijven lopen. Zo zijn we langzamerhand terug gekomen. F. heeft thuis brokjes gekregen en een dikke knuffel. Na een paracetamol kon ik als een kind slapen.

Maandagochtend bloedprikken en, met de boodschap dat na verwachting alles in een keer te verzamelen is, de hele dag op een stoel zitten voor afarese. Het is geen pret om met een invoerlijn in een arm en met de andere uitvoerlijn in de andere arm te liggen, maar ook geen straf; beter dan verwacht van mijn kant. Het is ook mooi dat het in een keer gelukt is en niet in meerdere dagen. Waarschijnlijk was de pijn ook goed voor iets dit keer.

Nu ben ik aan afwachten voor een gesprek over de praktische volgende stappen.

Mond van de Roer

Nee, ik wist het niet, excuus, maar nu met het "onderzoek" voor dit bericht, weet ik het wel: het is verschil tussen Ruhr en Roer. Hoe ben ik achter gekomen?

Ergens in 2014 heb ik voor de eerste keer een middag een wandeling gemaakt door Roermond. Het was een beetje rond de schandaal met de burgemeester Jos van Rey. Ik heb verwacht dat de stad een lelijke stad is, zoals vaak gebeurt met de steden die slachtoffer zijn van corruptieschandeladen. Wat ik heb toen gevonden was een rustige en schone stad met heel veel bloemen. Een eerste grote verassing.

Afgelopen winter ben ik nog twee keren langs geweest, met vrienden afspreken. Ik dacht: mijn vrienden (allebei Eindhovenaren), zijn hier half uur verder uit hun stad nooit geweest, ik zal de gids zijn. Maar nee, T. is eigenwijs een zoekt meteen de lokale VVV op de markt. Ze adviseren een Monumenten route-wandeling. Dat zie ook zonder die wandeling, toch? Nee hoor, met zo een stukje papier in hand kijk je anders naar dezelfde gebouwen. Wat zie je dan? Mooie herenhuizen, seminaria, gebouwen van de Bisdom van Roermond, gebouwen van Cuypers en, verder in het centrum, enkele echt prachtige Jeugendstil-gebouwen. Wel een must is de lokale bibliotheek, heel chique, warm en met een prachtige kleine tentoonstelling over de geschiedenis van de stad.

Tijdens de wandeling loop je op het Maasboulevard langs de haven, daar waarin de Roer stroomt in de Maas. En hier was mijn verwarring: ik dacht dat Roer de Nederlands spelling van de Duitse Ruhr is. Maar dat is dus niet zo, ze zijn twee verschillende rivieren. Roer begint in de Belgische Hoge Venen en stroomt 165 km verder in de Maas. Ruhr begint in de Duitse Winterberg in het Sauerland en stroomt 217 km verder in de Rijn.

Ga dus naar Roermond niet alleen voor het Outlet Centrum, maar ga vooral een van een zeer mooie stad te genieten. Het is moeite waard hier, aan de mond van de Roer.  



 

Moustache

Toen ik ziek was in het ziekenhuis in Heerlen had ik geen zin om me te scheren en de baard groeide hard. Terug naar huis deed alles pijn en me met een scheermes me scheren was te veel; ik heb besloten om een elektrische scheerapparaat te kopen. Ik was snel tevreden om dat apparaat niet helemaal perfect haar werk doet, maar als je iedere dag je scheert en geen perfectie verwacht, werkt het best goed. Vooral de details is het niet in staat op te lossen.

Op een van de afgelopen ochtenden sta ik op, ga ik douchen en me scheren en ga op de fiets naar Vaals naar de apotheek. In de vaart van de fiets voel ik iets vreemd rond de mond, probeer dat af te vegen, maar zonder resultaat. Het voelt vreemd, alsof de wind in een keer sneller rond die plek waait. Wat moet er zijn? Terug naar huis kijk ik in de spiegel en zie ik, na goed kijken, twee sprietjes haar in mijn moustache die achter zijn gebleven na scheren. Mijn scheerapparaat deed haar werk goed, maar niet in alle details.

Op dat moment begreep ik heel goed hoe belangrijk die lange haartjes zijn voor mijn hond. Hij "ziet" met zijn neus en dus ook met zijn haartjes beter dan met zijn ogen. De wind en geurtjes vertellen hem een compleet breed verhaal. Voor een ochtend kon ik me een nep-"hondje" voelen.