Mysterie

Tijdens de Kerstperiode vind ik toch leuk om naar de kerk te gaan. Het Kerstconcert en de Kerstmis zijn de hoogste momenten. Op de Kerstavondmis komt het hele dorp samen en de kerk wordt vol. De harmonie en de koor zingen samen en de priester heeft een mooie boodschap. Ik ga zelf voor de rust en voor het gevoel van gemeenschap.

Ik was plezierig verrast door NPO toen ik heb gezien dat ze een "opera" van Herman Finkers gaan uitzenden, een Gregoriaanse hoogmis vanuit de Plechelmusbasiliek te Oldenzaal, "Missa in Mysterium". Herman Finkers is op een of andere manier in staat om een gebeurtenis die voor hem belangrijk is (hier een katholieke hoogmis) zover te brengen dat die een mystieke ervaring wordt voor een lek. De mis zelf is in het Latijns, maar Herman Finkers geeft (off-line) uitleg zodat de kijker wel weet wat er aan de hand is en alles kan volgen. "Voor mensen die elke mis exotisch vinden en er de weg niet goed in vinden, legde Finkers ook af en toe uit wat hij met deze terugkeer van de liturgie naar het theater beoogde. Hij regisseerde een mis als een opera, waarbij elke beweging en opstelling precies gechoreografeerd was en ook de negenhonderd kerkgangers zorgvuldig waren getraind en geregisseerd." (NRC, "Een gregoriaans experiment van cabaretier Herman Finkers prikkelt vooral de open zenuw van de nostalgie", 27 december 2016)

Uiteindelijk hoeft niet alles uitgelegd en inhoudelijk gevolgd te worden, een kerkmis kan ook gezien worden als deel zijn van een mysterie. "Herman Finkers geeft toelichting bij de beelden en gezangen en doet dat op een tijdstip dat kijkers verlangen naar stilte en schoonheid." (NRC)


 

Knal! In your face! Deel twee.

Na de Nederlandse Dansdagen wilde ik kijken of een vervolg komt ergens in de buurt. Daarom heb ik gekeken naar de komende dansvoorstellingen en kwam ik tegen Introdans, een gezelschap uit Arnhem, die in Parkstad Limburg Theater in Heerlen zou komen spellen. De voorstelling: TUTTI.

Ik wist een klein beetje over "In Memoriam" van Sidi Larbi Cherkaoui, maar in werkelijkheid was het alsof je onder de drugs stond. Echt in trans van het allereerste minuut, precies zoals in het programma staat: "In dit meditatieve werk - dat een eerbetoon aan zijn voorouders is - verkennen de dansers magnetische en polariserende krachten als zachtheid en agressie, aantrekking en afstoting, met een bedwelmend effect tot gevolg". Vooral de tunnel-scène zet je in een diepe trans.

Het tweede stuk, "Nowhere" van Dimitris Papaioannou, was maar een kort fragment van 6 minuten, maar zoooo intens. De samenwerking tussen het lichaamswerk en de stilte was adembenemend. Beter kan ik het echt niet beschrijven.

Het verschil kon niet groter zijn met het volgende stuk, "Cantata" van Mauro Bigonzetti. Vanaf het eerste moment een kleurig dorpsfeest vol energie. De muziek maakte dat je vanaf je stoel mee wilde doen: "Bigonzetti maakt met dit rauwe, gepassioneerde powerstuk sterk gebruik van de Italiaanse volkscultuur, zoveel muzikaal (met muziek van de Italiaanse vrouwenvolksgroep Assurd) als qua bewegingstaal".

Jammer genoeg voor Heerlen, word je op een winterse nacht, na een fantastische voorstelling, terug gebracht in de kaalheid van de stad. Daar is er zeker werk aan de winkel, het contrast is op dit moment veel te groot. Publiek is er wel (was uitverkocht), maar de stad moet anders met een zo een schat omgaan. 

Voor mij wordt het meteen boeken voor de volgende voorstellingen.