We hebben een nieuwe regering met D66 als een onderwijs
partij, maar enkele maanden geleden heb ik voor het eerst gedacht om het onderwijs te verlaten.
Bij Z. was ik voor het eerst zonder pardon genaaid: je werkt
je kapot, zonder avonden of weekends, en je wordt zomaar - met leugens - op
straat gezet. Twee jaar later hoor ik via-via over burn-outs en mensen die, net
zoals ik, op straat werden gezet. Iedereen moet flexibel zijn, alleen de mensen
die een (financiƫle) puinhoop van hebben gemaakt zitten op hetzelfde plek.
Vast, natuurlijk.
Daarna T. De directeur geeft me geen contract, ik moet het
onder mijn stage doen, ondanks ik twee klassen volledig draai. Volgens haar is
het niet in mijn voordeel. Alleen op aandringen van anderen denkt ze eventueel
mijn reiskosten te vergoeden. Later wordt het een stagevergoeding.
Als laatste, F. Met de directe leidinggevende en collega’s
klikt het, ik voel me welkom en ik kan zijn van toegevoegde waarde voor de opleiding. Maar
het komt ook een arbeidsvoorwaardengesprek. Over salaris hebben we niet zo veel
te praten, vind ik minder interessant. Daarna komt het contractvorm aan de
orde. In de advertentie staat “Tijdelijk met uitzicht op vast”, maar de manager
bedrijfsvoering zegt: “Nee, hier wordt het eigenlijk tijdelijk bedoeld”. Echt!
Liegen! In your face! Deze persoon zie ik nooit meer, maar ze bepaalt eigenlijk
de samenwerking tussen onderwijsprofessionals, de teamleider heeft op deze
school blijkbaar niets te zeggen. Het lijkt alsof ik hier met een bedrijf te
maken heb (ze hebben een manager bedrijfsvoering) en niet met een
onderwijsinstelling (de teamleider heeft niets te zeggen). Hier maakt men
gebruik van een machtpositie en, tegelijkertijd, klagen ze dat ze niet voeldoende
docenten kunnen vinden. Tja, in mijn situatie, ben ik bijna verplicht om deze
manier van werken te accepteren. Wat ze zich niet realiseren is dat mijn
enthousiasme al voordat ik ben begonnen een beetje op is. Wetend dat ik over een jaar
zomaar op straat gezet kan worden, ga ik twee keer nadenken voordat ik meer doe
dan wat van mij minimaal verwacht wordt; ik besteed een deel van mijn tijd en
energie om naar een andere baan te zoeken, wat ik doe doe ik eigenlijk om mijn baan
te behouden.
Belachelijk eigenlijk, maar niet meer dan normaal indien je
je als professional opgelicht voelt.
Ik zou het heel heel jammer vinden, maar afhankelijk
van mijn ervaringen het komende jaar, overweeg ik om buiten het onderwijs te
stappen. Ik doe best goed met mijn opleiding, maar als ik me continu opgelicht
voel, vraag ik me af waarom ik dat zou blijven doen. Inmiddels ben ik 40+ en ik
heb ook behoefte aan stabiliteit en een “thuis”-gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten